Psychoterapia rodzinna
Liczne szkoły terapeutyczne o założeniach systemowych charakteryzuje podstawowe kryterium, mówiące, że indywidualne zaburzenie stanowi wyraz trudności z jakimi boryka się cały system rodzinny.
To podejście pragmatyczne. W trakcie terapii rozpatruje się emocje i zachowania ze względu na ich sens i znaczenie dla całej rodziny. To, co dzieje się w rodzinie rozumiane jest jako wynik wzajemnych powiązań i współodpowiedzialności, nie winy.
W systemowym spojrzeniu na rodzinę wagę przywiązuje się do kolejności urodzenia dziecka. Jest to istotne ze względu na role rodzinne jakie przyjmuje dziecko. Przypisywana dziecku rola czy pozycja odgrywa znaczącą funkcję w życiu rodziny w sytuacjach trudnych.
Niezależnie od prezentowanej szkoły terapeuci systemowi pracują w dwuosobowych zespołach, niejednokrotnie odwołują się do możliwości konsultacji zza szyby jednostronnej (lustra weneckiego). Popularne jest nagrywanie sesji terapeutycznych.
Do poznania pacjenta w kontekście terapii rodzinnej wykorzystuje się pytania cyrkularne, genogram, zadania i rytuały rodzinne.
Głównym celem terapii jest przeformułowanie problemu w taki sposób, aby stał się on trudnością całego systemu a nie jednego z jej członków. U wszystkich przedstawicieli nurtu systemowego w psychoterapii wykorzystuje się wzajemny wpływ jednostki, rodziny i terapeutów.
Sesje psychoterapii rodzinnej odbywają się średnio raz na trzy tygodnie i trwają około 1,5 godziny, zwykle prowadzone są przez dwóch terapeutów.
